“Bana gelince, canımın hiç kıymeti yoktur. Ecdâdım bu devlet ve millete büyük hizmetler ifâ ettikleri halde birçokları ne felâketlere, ne feci âkıbetlere uğramışlardır. Hanedânımızın kıymetini hiçbir zaman takdir edemediler. Vatanımız diye, meşrutiyetin başından beri bar bar bağıranlar içinde, vatanın ne olduğunu bilmeyenler çoktur. Farkında olmadan yaptığım hatalar bulunabilir. Kusurdan yalnız Allah münezzehtir. Ben bir insanım ve milletime hizmet ettiğime kaniim.” Tahttan indirilip 27 Nisan’ı 28 Nisan’a bağlayan gece Selanik’e gitmek üzere bindirildikleri trende Sultan II. Abdülhamid’in dilinden yanındaki aile fertlerine hitaben bu sözler dökülmüştü. Arşiv vesikaları eşliğinde, son Halife Abdülmecid Efendi’nin tablosundaki ayrıntıdan Selanik’teki günlere ve İstanbul’a dönüşe, Abdülhamid Han’ın son yıllarından çarpıcı sahneler…
