13 Ocak’ta vefat eden ve 14 Ocak’ta rahmet deryalarında sırlanan Orhan Okay Hoca ile birlikte hususiyet sahibi bir insan daha aramızdan sessizce çekildi. Zaten “hususiyet sa­hibi” ifadesi de hayatımızdan, lisanımızdan çoktan çekil­mişti. (Sözlüklerde var mıdır acaba? Bir bakın isterseniz.)

Orhan Hoca’nın birbirini tamamlayan üç mühim yönü var sanırım. Birinci sıraya muallim-hoca tarafını mı yoksa yazarlığını mı çıkarmak lazım? Tercih yapmak zor. Doğ­rudan talebesi olanlar belki daha kolay karar verebilir, hemen hocalığından yana kanaat belirtebilirler. Ya insan olarak Orhan Okay? Bir sohbet insanı, bir tebessüm, bir me­rak, bir dikkat ve hayret, bir zarafet adamı… İlgisini, ül­fetini, sabrını, muhabbetini, dostluğunu ve yardımını her seviyeden insan için bir şekilde kullanmak, hatta zaman zaman bezletmek isteyen biri…

Hem 2003’te basılan Mehmet Kaplan’dan Hatıralar Mektup­lar kitabı hem de 2015’te kitaplaşan Anadolu’dan Hatıralarla Nurettin Topçu’nun Mektupları adlı eseri sadece iki üstadının ona yazdığı mektupları değil onun iki hocasını örnek ala­rak orta tedrisatta yahut üniversitede, Anadolu’da idealist, ilkeli ve gayretli bir muallim-hoca olmak istikametindeki kuvvetli arzularını, uzun ve sabırlı çabalarını da ele verir. Talebelerinin anlattıkları ve yazdıkları da bunun şahididir. Karşımızda muallimliği bütün âdap ve erkânıyla, bir iba­det derecesinde ciddiye alan, hayatını, mesafelerini ona gö­re tanzim eden, mesleğinin âdeta bir tabiat haline gelmesi için gayret sarf eden bir insan var.

Emekli olduktan sonra da öyle idi, öyle kaldı; İSAM’a yahut toplantılara giderken okula, üniversiteye gider gibi giyinip kuşanıyor, derse veya müzakereye hazır bir hâle­te bürünüyordu.

Devamı Derin Tarih Şubat Sayısında…